TCS Amsterdam Marathon 2017

TCS Amsterdam Marathon 2017

17 oktober 2017 Uit Door Sander Tuinhof

Heel vroeg ging zondag de wekker… en ook nog is vrijwillig gezet. Vandaag was de dag van de TCS Amsterdam Marathon! Ik heb er voor getraind, ik voelde me goed, let’s do it! Mijn eerste marathon! 42,195km ik kan dit!

En zo begon het allemaal zondag 15 oktober. Rond een uurtje of half 8 de auto in de stad geparkeerd en vanaf daar lopend naar het Olympisch stadion. Rond acht uur waren er al aardig wat mensen aanwezig een beetje rondlopen en kijken. Wat meteen opviel was net als de dag ervoor bij de Expo in de sporthallen Zuid naast het Olympisch stadion was dat je weinig Nederlands hoorde. Heel veel Fransen, Engelsen, Duitsers, Spanjaarden en geen idee welke nationaliteiten er nog meer waren. Volgens de stadion speaker 105 verschillende nationaliteiten en rond de 45.000 mensen voor zowel de marathon, halve en de acht kilometer. Het stadion ging open dus maar even de tribune op om te kijken hoe het Olympisch stadion er van binnen uit zag. Overal waren startvakken. Twee grote bogen eentje met start en finish… het voelde goed ik had er zin in. Om kwart over acht ging het stadion open en de eerste lopers gingen naar hun startvak. Iets over half negen werd het al behoorlijk druk rondom het stadion en had ik ook besloten om richting de binnenkant van het stadion te gaan. Eenmaal binnen naar mijn startvak en om je heen kijken. De tribunes die zich langzaam vulden met mensen… de startvakken die zich vulden met allemaal mensen die net als mij ook de marathon gingen lopen. Een goed plekje zoeken. Ik was vroeg dus had alle tijd om te gaan staan waar ik wilde. Negen uur er ging tussen de muziek door een mededeling nog 30 minuten voor de start van de hele marathon. Nog even een keer naar het toilet. Een paar minuten voor de start… de top lopers werden voorgesteld. Nu was het bijna zover… stipt half tien klonk het start schot en op de schermen kon je zien hoe de lopers een half rondje in het Olympisch stadion deden en toen naar buiten gingen. Langs alle mensen die voor het stadion stonden. Langs de vlaggen om zo het parcours te vervolgen richting het Vondelpark. Na de start werd er ook nog een minuut voor Egbert van der Laan geapplaudisseerd. Wat een erg mooi moment was zo net na de start. Inmiddels ging mijn startvak ook verschuiven mijn dekentje dat mij warm hield van me af gedaan en langzaam richting de start gelopen. Wat al opviel is dat de meeste mensen bij de finish boog begonnen hard te lopen terwijl de start 150 meter verder was. Precies acht minuten na de start ging ik ook onder de boog door en begon mijn avontuur, mijn 42,195 kilometer.

0-5 kilometer (00:28:08)
(00:28:08/5:38min per km) 

De eerste meters onder die boog door, dat halve rondje in het stadion. Hoe is het straks om hier terug te keren? Ik heb al vaker door dit stadion gelopen maar deze keer was wel speciaal. Door de poorten naar buiten. Langs de grote letters I Amsterdam en wat een mensen stonden er hier al te wachten en aan te moedigen en we waren net 500 meter onderweg. De Amstelveense weg op richting het Vondelpark. Ik hoor mijn naam… kijk het publiek in me vriendin die me succes wenste! Ik gooi me hand de lucht in en zwaar vrolijk naar haar toe. Eerste kilometer ging lekker rond de 5:40 per km goed dat was wat ik wilde. Drankenpost in het Vonderlpark nog voor de tweede kilometer is begonnen. Ik sla hem over had vlak voor de start nog een flesje water leeg gedronken dus dat kwam bij kilometer vijf wel weer. Mooi stuk door het Vondelpark gelopen met al aardig wat mensen op de been. Het was mooi weer dus dat trok aardig wat bezoekers. Het Vondelpark uit richting het Stedelijk museum via de Stadhouderskade. Waar erg veel publiek stond met veel confetti en gejuich werden we hier na 4 kilometer al feestelijk ontvangen. Onder het Stedelijk museum door richting de Hobbemankade in de richting van de Apollohal. De eerste 5 kilometer zat erop. Waren goed gegaan. Iets boven de 28 minuten dus dat zat allemaal goed. Schema van 5:40 was goed te doen. Ik voelde me ook goed had gelukkig niet zoveel last van de warmte dus op naar de volgende kilometers.

5-10 kilometer (00:55:32)
(00:27:24/5:29min per km)

Net na het passeren van het 5 kilometer bord zie ik opeens twee bekenden tegenover de Apollohal staan. Sven samen de moeder van Katja. Ik geef Sven een high five krijg wat bemoedigende woorden toe geroepen en vervolg mijn weg over de Stadionweg richting de Beethovenstraat waar we inmiddels alweer op kilometer 6 zijn aangekomen. Hier staat mijn vriendin ergens tussen de mensen massa. Jawel daar op de hoek staat ze, ik zwaai nog even en weet dat ik straks weer zal langs komen bij kilometer 9. Ik draai de Beethovenstraat in en loop richting Zuid WTC. Hier doen we een rondje om wat grote bedrijfspanden en gaan weer terug via de Beethovenstraat. Bij kilometer 9 staat inderdaad mijn vriendin weer en hier slaan we af richting de Apollohal om vervolgens via hier richting de Amstel te gaan. Het 10 kilometer punt. Het gaat nog steeds goed. Ik heb een lekker tempo heb me iets laten verleiden door de vele mensen om me heen om ietsje sneller te gaan lopen. 27 minuten en 24 seconden over de tweede vijf kilometer. Dat is dan 5:29 per kilometer iets te hard. 

10-15 kilometer (01:23:32)
(00:28:00/5:36min per km)

Inmiddels na het 10 kilometer punt liepen we weg van de Apollohal over de Churchillaan richting de Amstel. Vlak voor het 11 kilometer neem ik me gelletje en bij het waterpunt waar het verschrikkelijk druk is probeer ik een stuk door te lopen om maar niet zoals iedereen bij de eerste persoon mijn bekertje water te krijgen. Het lukt een stukje verder staan ook nog genoeg vrijwilligers met bekertjes water en kan ik wat water nemen. Ik ben er weer klaar voor kilometer 12 bij het Martin Luther Kingpark langs richting de RAI om hier een lus te maken en dan op naar het de Amstel. Inmiddels moest ik nodig naar het toilet maar bij km 11 kon ik geen toiletten vinden of ik was te druk bezig met zorgen dat ik drinken kreeg. Dus bij km 13 net als vele anderen maar even de bosjes opgezocht. Dat luchtte op en ik kon weer verder. Net hierna draaide we naar rechts om vervolgens onze weg langs de Amstel te vervolgen. Kilometer 15 was inmiddels aanstaande en daarmee ook de volgende drinkpost. Weer tijd om wat te drinken. Afgelopen 5 kilometer ging ondanks de plaspauze best goed ik had nog steeds een lekker tempo en kon lekker mee komen met de mensen om me heen. 5:36 per kilometer ietsje langzamer dan de 5 kilometer hiervoor maar nog wel rond de 5:40 die ik wilde lopen.

15-20 kilometer (01:51:32)
(00:28:03/5:37min per km)

We kwamen aan bij de Riekermolen om via de Amsteldijk richting Ouderkerk aan de Amstel te gaan. Dit waren de saaiste kilometers van de marathon. Hier en daar stonden wel een paar mensen aan te moedigen maar lang niet zoveel als in Amsterdam zelf. Wel een super mooie omgeving en ontzettend mooie huizen. Langs de Amstel waren ook wat flyboarders actief en een aantal boten met muziek erop zodat we niet helemaal stil en alleen langs het water liepen. Wel leuk dat je aan de overkant de andere lopers kon zien gaan en dus ook wist dat als je daar was je halverwege was want daar stond de 21,1 kilometer boog. Het was een lang stuk naar Ouderkerk aan de Amstel. Vanaf het moment dat we langs de Amstel begonnen te lopen tot Ouderkerk aan de Amstel was het 6 kilometer. Eenmaal iets voor Ouderkerk werd het langs de kant weer wat drukker en ook over de brug bij Ouderkerk was het super gezellig en stonden veel mensen je weer aan te moedigen. Over de brug aan de andere kant van de Amstel weer verder en hier kwam ook weer een drinkpost. Nog even snel een gelletje nemen en een bekertje water en weer verder. Inmiddels zaten er weer 5 kilometers op en ging het nog steeds erg lekker. 5:37 per kilometer dat betekende dat ik afegelopen 10 kilometer behoorlijk constant gelopen had. De benen voelde goed ik was niet moe en had een heerlijk tempo. 

20-25 kilometer (02:19:44)
(00:28:09/5:38min per km)

Kilometer 20 was voorbij drinken hadden we gehad dus we konden hetzelfde stuk maar dan aan de andere kant van de Amstel weer terug richting Amsterdam. Het was nog steeds saai en mensen langs de kant waren er amper. Het enigste leuke aan dit gedeelte was dat we over de helft waren de 21,1 kilometer boog die we aan de andere kant zagen mochten we nu zelf onderdoor. En de tijd 01:57:21 dat betekende dat ik op koers lag om onder de 4 uur te gaan finishen als ik dit tempo zou volhouden. Bij kilometer 24 werd het opeens weer een stuk drukker met mensen. Deze waren van het 14 kilometerpunt naar de overkant van de Amstel gegaan om hier weer iedereen aan te moedigen. Het werd weer gezellig. Als we gaan kijken naar afgelopen 15km gaat het erg lekker. Ik loop nog steeds in een constant tempo en heb per 5 kilometer een verval van 1 seconden per kilometer. Oftewel ik was nog steeds super tevreden en het ging goed. 
 
25-30 kilometer (02:52:27)
(00:32:43/6:33min per km)
 
Na de 25 kilometer kwam er een bocht en gingen we van de Amstel af. De volgende drank post kwam alweer in het zicht. Dus zoals ik afgelopen keren ook deed een gelletje een bekertje water en hup weer verder. We liepen inmiddels op de Johan Muyskensweg toen de ellende voor mij begon bij kilometer 26. Alles voelde zo goed ik was nog niet moe en voor me gevoel kon ik nog uren door gaan. Echter dacht mijn linkerbeen hier totaal anders over. Net boven me knie een spier die totaal in de kramp schoot. Nee niet nu niet hier al… ik moet nog  16 kilometer. Eventjes wandelen en dan weer door. Het ging wel weer… echter ben ik waarschijnlijk anders gaan lopen en toen dacht mijn linkerbeen wat hij kan kan ik ook… bam nog een kramp steek zelfde plek als eventjes hiervoor maar dan me andere been. Kilometer 27 even een klein stukje wandelen en dan als ik bij al die mensen ben die bij dat metro station staan gaat het vast wel weer. Daar gaan we weer… voelt nog steeds niet echt goed maar met langzaam dribbelen komen we er ook wel. Tijd van 4 uur laat maar gaan die ga ik niet meer halen met deze benen. Enigste waar ik nu aan moet denken is hoe ga ik in godsnaam deze inmiddels 14 kilometer afleggen met twee benen die steeds in de kramp schieten? We zijn inmiddels over de van der Madeweg. Ik heb inmiddels een paar keer gestopt om een klein stukje te wandelen en zodra de steek weg was ging ik weer verder. Bij kilometer 29 de bocht om het Vensterpark door. Ondertussen kwam ik erachter dat ik inmiddels niet de enigste was die last had. Verschillende mensen lagen of zaten langs de kant proberen de steken in hun benen weg te krijgen door te rekken en te strekken. Sommige lagen ook gewoon al uitgeput in het gras. Echter ik wist het zeker al moest ik kruipen ik zou de finish bereiken. Kilometer 30 was in zicht. Afgelopen 5 kilometer gingen dus helaas niet zoals ik gepland had. Met 6:33 per kilometer ruim een minuut langzamer dan ik hoopte. De 4 uur had ik inmiddels laten gaan… finishen dat was het doel vanaf nu. 
 
30-35 kilometer (03:34:24)
(00:41:57/8:23min per km)
 
Finishen… uitstappen? Finish… het is nog zo ver… 12 kilometer. Hoe ga ik dat overleven. Inmiddels was net over de 30 kilometer er een extra probleem bij gekomen. Het was nu niet alleen mijn bovenbeen maar ook mijn kuiten schoten zo nu en dan vol. Vooral mijn linkerkuit was zwaar vervelend bezig. Zo erg zelfs dat als ik een stukje liep mijn kuit blokkeerde waardoor ik wel moest wandelen. Heel rustig aan langs de waterpost even goed eten en drinken. Wat bekertjes water, isostar en een een banaan naar binnen gewerkt misschien helpt dat iets. Daar gingen we weer heel langzaam. Maar nee het schoot niet op… Gelukkig wist ik dat op kilometer 33 een bekende zou staan. Mark ik ben je nog steeds eeuwig dankbaar dat je een klein stukje met me mee bent gelopen en tegen me bleef praten. Thanks!! Naast Mark begon ik ook te merken dat er om mij heen steeds meer mensen gingen wandelen en slenteren om maar proberen naar die finish te komen. Mooi ik was dus niet alleen meer. Afentoe aan haken bij iemand die het ook moeilijk had en kijken hoever mijn benen mij lieten lopen tot ik weer moest wandelen. Kilometer 33 de Molukkenstraat door de hoek om de Zeeburgerdijk op. Op de hoek een ambulance hij wilde ook de Zeeburgerdijk op maar de hele Zeeburgerdijk was afgesloten. Ik ging door… achter me hoorde ik de hekken opzij gaan en de ambulance werd erop gelaten. Met sirene en al tussen de mensen door. Vlak achter mij ging hij langzamer rijden en aan de linkerkant stonden agenten die de ambulance naar zich toe haalden. Iets verder lag iemand bewusteloos langs de kant. Zoiets doet wel iets met je… een mede loper die daar lag. Moet ik nu stoppen of doorgaan? Ik voel me nog steeds goed ben niet moe alleen me benen doen het niet meer. Maar ik wil ook niet zo eindigen. Kilometer 35 weer even wat eten en drinken. Het gaat goed met me 7 kilometer nog ik kan het ik ga de finish halen. Net geen 42 minuten gedaan over de afgelopen 5 km. 8:23 per kilometer dit was veruit het slechtste stuk. Maar ben nog steeds vastbesloten de finish te gaan halen.
 
35-40 kilometer (04:14:04)
(00:39:40/7:56min per km)
 
Onderweg naar kilometer 36 er komt nu ook een ambulance vanaf de andere kant die ook naar diezelfde persoon moet die ietsje terug op de grond lag. Hopen dat alles goed komt met die persoon en weer aan mezelf denken de laatste 7 kilometer. Het wordt inmiddels ook weer wat drukker langs de kant qua mensen. We komen langs het Tropenmuseum en aan de overkant ligt Artis. Wij lopen over de Mauritskade richting de Torontobrug hier naar beneden dus ik probeer weer een stukje langzaam te dribbelen. Maar wat je meestal naar beneden gaat moet ook weer omhoog… en daar zagen net als ik een heleboel mensen tegenop. Veel mensen die hier toch maar even naar boven gingen wandelen. Ik ook ik moest mezelf niet meer pijnigen dan nodig was. Lekker wandelend naar boven toe. Bijna boven stond het weer vol met mensen die echt iedereen die langs kwamen een hart onder de riem staken. Zo vaak mensen je naam roepen, zo vaak als mensen je roepen nog maar een paar kilometer je kunt het, zet hem op zet hem op en nog veel meer bemoedigende woorden. (Thanks iedereen die langs de kant stond en die iets naar me geschreeuwd heeft!!) Inmiddels heeft iedereen me inclusief sommige deelnemers me bemoedigende woorden toegesproken en probeer ik zo nu en dan als mijn benen het toelaten nog een stukje te dribbelen tot de kramp er weer inschiet. We zijn weer een drankpost verder en komen aan bij kilometer 38 waar het echt vol staat met mensen en konijnen van Duracell batterijen. Nog meer aanmoedigingen nog meer mensen die je maar vooruit proberen te krijgen. Ook inmiddels alweer een stuk meer mensen die of langs de kant staan te rekken of net als mij een stukje wandelen en weer een stukje proberen te lopen. Dit geeft hoop nog maar een paar kilometer. We gaan het Vondelpark weer in vanaf hier is het nog maar 3 kilometer. 40 kilometer punt is in zicht… nog maar 2 kilometer… ik ga het halen! Afgelopen 5 kilometer ging weer iets beter ik kon wat meer lopen naja ik ging wat meer lopen want kunnen was niet veel meer van over. Ik deed wat ik kon. Net geen 40 minuten over 5 kilometer gedaan. 7:56 per kilometer. Het is nog rustiger dan dribbelen maar hiermee kom ik er wel.
 
40-42,195 kilometer (04:30:11)
(00:16:07/7:21min per km)
 

De laatste 2 kilometer. We gaan het Vondelpark uit en draaien de Amstelveense weg op. Heel veel mensen nu steeds meer mensen die je iets toe roepen, maar ook steeds meer mensen die niet meer kunnen lopen, die met kramp maar proberen dat laatste stukje te overbruggen. Je deelt nog is een schouderklopje uit roept wat bemoedigende woorden naar de mensen waar je voorbij komt. En als jij weer aan het wandelen bent krijg je dat weer terug… bemoedigende woorden een schouderklopje nog een klein stukje dat is het mooie van de hele marathon… hoe dichter bij het einde hoe meer mensen elkaar gaan toespreken om maar die finish te kunnen halen! 41 kilometer… ik kan niet meer nadenken enige wat ik wil is nu doorlopen, geen kramp krijgen en doorlopen tot ik de finish over ben en dan dood neervallen. Dus nog even mijn tanden op elkaar en door lopen, lopen en lopen…. langs al die mensen die staan te klappen voor jou voor alle andere deelnemers. De hoek om richting het stadion weer langs de vlaggen en het I Amsterdam logo het stadion in… nog meer mensen die klappen. Het is nog maar een 200 meter… tanden op elkaar en door gaan gaat het nog lukken om onder de 4 uur en 30 minuten te finishen.

Ik geef nog eventjes alles wat ik heb met alle pijn in me benen kom ik over de finish. De tijd 4 uur 30 minuten en 11 seconden. Niet de tijd die ik wilde maar ik heb de finish bereikt!!  

 
Net na de finish ik grijp even een van de hekken vast en wandel rustig door. Met pijn in me benen en gemende gevoelens. Waarom? Waarom? Een stukje doorgelopen even onder de tuinslang gegaan. Mijn medaille in ontvangst genomen en bij de water bakken die er stonden wat gedronken. Langzaam strompelend het stadion uit waar daar het eten en drinken was. Buiten het stadion gaan zitten en wachten op mijn vriendin. Voor mijn gevoel hebben we samen een uur daar gezeten tot ik weer iets van kracht kon vinden om mezelf te laten opstaan en slenterend richting de tent waar ze de medailles graveren. Hier konden we zo doorlopen en binnen drie minuten lag je medaille gegraveerd en wel weer klaar. 
 
De uren na de finish ga je lopen denken. Kramp waar komt het vandaan en waarom kreeg ik het? Waarom ben ik eigenlijk helemaal niet moe na een marathon. Ik voelde me nog zo goed ik kon als ik wilde nog zoveel lopen echter mijn benen waren degene die roet in het eten gooiden. Maar waarom dan? En moet ik nou trots zijn of niet? Ik wilde de marathon lopen in 4 uur doe er 30 minuten langer over. Ik kreeg meteen eigenlijk het beeld van Dafne Schippers in me hoofd. Hoe boos zij was toen ze tweede werd en geen eerste tijdens de Olympische spelen. Ik had een beetje hetzelfde gevoel. Ik baalde ervan dat ik niet gelopen had wat ik wilde terwijl iedereen om mij heen zo trots was dat ik de marathon had uitgelopen in 4 uur en 30 minuten. Plus dan nog steeds dat kramp verhaal… waar kwam het nou door? Als je op internet gaat zoeken krijg je de volgende dingen:
Het fenomeen kramp is nog niet helemaal duidelijk. Mogelijke oorzaken zijn: 
· Een verstoorde bloedtoevoer met als gevolg een zuurstoftekort in de spier zoals bijvoorbeeld bij het dragen van te strakke kousen.
Ik had geen strakke kousen aan dus uitgesloten.

· Een laag glucose(suiker)gehalte in de spier.
Zou ik dan niet genoeg sportdrank of gelletjes hebben genomen?

· Een zouttekort door zoutloos dieet.
Ik eet niet zoutloos dus uitgesloten.
· Vochtverlies (overvloedig zweten), wat kan leiden tot een verstoorde elektrolytenbalans.
Het was warm maar ik had daar nou niet heel veel last van… of misschien toch dat ik er onbewust last van heb gehad?
· Overbelasting (uitputting) door b.v. een slechte conditionele voorbereiding.
Voorbereiding was volgens mij goed. Heb me zo goed als mogelijk aan me schema gehouden of misschien toch te vroeg gepiekt?
· Vermoeidheid. 
Zou kunnen… meest logische ook. Als ik naar afgelopen 3 weken kijk. Halve marathon in Disneyland Parijs. In een weekendje op en neer. Week later 6 dagen Engeland met gemiddeld 20km wandelen per dag en afgelopen week mijn vriendin die geopereerd werd en 2 dagen in het ziekenhuis lag.
 

We zijn nu twee dagen verder. Ik ben wat over de teleurstelling heen dat ik niet rond de 4 uur ben gefinisht. Trots is wat ik ben dat ik hem ondanks alles toch heb uitgelopen. En hoewel ik nu amper de trap op of af kom en ik nu amper kan lopen alweer zin in revanche op mezelf. Dat er een volgende marathon komt staat vast…
 
Nu maar eerst bijkomen. Even een weekje niet hardlopen (al zou ik het willen mijn benen hebben daar geen zin in) en volgende week maar weer zien wat er gebeurt. Dan weer klaar maken voor de volgende uitdaging. De halve van Egmond op 14 januari 2018!
 
Bij deze wil ik nog even alle toeschouwers, de organisatie en alle vrijwilligers die deze TCS Amsterdam marathon mogelijk hebben gemaakt super bedanken!! 
 
Ook wil ik nog iedereen bedanken voor alle aanmoedigingen, alle succes wensen, alle felicitaties, de bloemen en alles wat ik vergeten ben!!
 
BEDANKT tot volgend jaar??!!