
Strong Viking run (Family Edition 3km)
Om 9 uur op zondag wordt ik wakker vol met spierpijn van de run van gisteren. De 19km van de Hills Edition was behoorlijk pittig (lees het verslag hier). Kijk ik op me telefoon en heb ik een berichtje van mijn zusje. We gaan het toch proberen om de Strong Viking te lopen. Waarom proberen zou je denken? Ze waren twee weken geleden toen het koud was bij de Mudmasters geweest en hier moesten ze al na 500m door een waterbak. Buiten was het net geen 10 graden en de kinderen hadden er dus totaal geen lol in omdat ze allemaal koud waren. Nu dus toch maar de Strong Viking run proberen want ze had via John West twee tickets gewonnen. Aankleden en dus weer richting Spaarnwoude want ik wilde heel graag een keer met me nichtje van 6 jaar een obstakel run doen.
Aangekomen op het terrein was me nichtje er al helemaal klaar voor. Ik heb nog snel even een ticket gekocht zodat ik ook mee mocht lopen. Tijdens het opwarmen in het startvak krijg ik al commentaar van me nichtje of ik mezelf de hele tijd ging filmen want ik had een Go Pro op mijn pols zitten.
Na het aftellen mochten we gaan… over een iets lager muurtje dan ik normaal ga. Mijn nichtje vliegt er vandoor en we roepen nog dat ze rustig aan moet doen want we moeten nog 3 km. Onderweg worden we aangemoedigd door haar kleine zusje (die helaas nog te jong is om mee te doen), haar vader en mijn vriendin.
De rotsen zijn het eerste echte obstakel. We vragen nog of ze wat hulp nodig heeft maar aan haar hand die ons wegslaat laat ze duidelijk zien dat ze dit wel alleen kan met haar zes jaar. Dan denk je ze pakt de makkelijkste weg maar nee hoe moeilijker hoe leuker. Na twee maal naar boven mogen we weer naar beneden op naar de touwen en het springkussen. Gelukkig was deze net op tijd weer gemaakt (iets met een aggregaat die leeg was). Vervolgens komen we aan bij het water en zijn er twee opties. Of over het vlot wat er ligt of zwemmen. Aangezien mijn nichtje nog niet nat wilde worden renden we over het vlot heen en bleven we droog.
Up and Under ik weet niet wat ze daar in gedachten had maar met veel koppeltje duikelen werden ook deze hindernissen genomen. Daarna nog een paar radslagen er achter aan en we konden door naar het volgende onderdeel. Bij de John West Slide aangekomen was er wat twijfel. Gaan we deze wel of niet doen. Je wordt wel zeiknat. Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat ik hem maar moest doen voor haar en dat ze van een afstandje wel ging kijken hoe ik nat werd. Dus hup van de slide en verder. Monkey bars… een van de lievelings onderdelen van mijn nichtje. Als ik zie hoe snel ze aan de overkant is kan ik er nog veel van leren. Bij Carry the Shield was vooral het schild super leuk. De hamer, nee die mag jij wel dragen want die vind ik niet leuk. Dus daar liep ik dan met twee hamers en een schild. Vervolgens mochten we net als gister ook weer de heuvel van de Red Bull challenge op. Mijn zusje ging er als een speer vandoor. Na een stukje naar boven te hebben gerend vond mijn nichtje het wel weer genoeg en na overleg om mama in te halen sprong ze op me rug en hebben we haar moeder, mijn zusje ingehaald. Boven waren mijn zusje en ik best moe van ons wedstrijdje maar zij had kunnen uitrusten en onder luid gejuich met haar armen in de lucht rende ze als de bliksem naar beneden waar het drinken en de winegums lagen te wachten. Na een korte pauze mochten we verder…
De Log Road, 7 balken waar we over heen moesten. De eerst was even wennen maar nummer drie tot en met zeven vloog ze erover heen en liet zelfs kinderen die twee koppen groter dan haar waren versteld staan dat ze er zo makkelijk over heen ging. Het volgende obstakel… de modder. Vol goede moed dook ik de modder in. Letterlijk. Dit omdat ik gisteren mijn Inov8 schoenen met goede grip aan had en nu op een paar oude Asics liep zonder grip. Mijn eerste stap in de Mud Trenches was meteen een stap om niet meer te vergeten. Ik had geen grip met deze schoenen en lag tot grote vreugde van mijn nichtje onderste boven in de modder. Helaas voor haar mocht ze ook de modder in. Wat even wennen was maar aan het eind geweldig was. Door de modder kruipen en zelfs de donkere tunnel vol met modder werd overwonnen. Inmiddels zaten we al op 2,5 km van de 3 km dus heel ver hoefden we niet meer. Althans dat dachten we. Inmiddels waren we weer terug bij de startplek en werden we nog steeds hard aangemoedigd, maar een high five zat er helaas niet meer in. Jullie zijn veel te vies zegt met nichtje van drie en doet nog even wat passen achteruit als we ook maar in de buurt van haar proberen te komen. We zijn inmiddels bij Strom the Castle. Hier heb je drie opties. De moeilijkste, naar boven rennen en bovenin zit een stuk net wat je kan vastpakken. Of met een touw naar boven klimmen of de makkelijkste gewoon via het net naar boven. We raden aan om de makkelijkste route te nemen. Helaas voor ons had ze daar geen boodschap aan en rende richting het touw om vervolgens als een klein lenig aapje binnen een paar tellen boven te zijn.
Nog even een keer kruipen en hangen om vervolgens super blij de Walhalla steps te beklimmen. Uiteindelijk was het geen 3 km maar 4,7 km wat we hadden afgelegd maar wat was ze blij met haar medaille en T-shirt die ze de hele dag met trots heeft gedragen.

Mijn zesde bandje was binnen dus mocht ik mijn gouden medaille ophalen. Dit niet gedaan omdat mijn nichtje dan zou zien dat ik een grotere medaille dan haar zou krijgen. Bij de tent nog even een leuke finish foto gemaakt. Omdat mijn andere kleine nichtje zo goed had aangemoedigd had ik i.p.v. voor mezelf een T-shirt voor haar een T-shirt meegenomen. Dus ook zij was super blij dat ze zo goed had aangemoedigd dat ze ook een T-shirt kreeg.
Esther en Jaylin heel erg bedankt dat ik met jullie mee mocht. Ramon, Ivy en Katja bedankt voor alle aanmoedigingen!